نقد و بررسی اختصاصی فیلم Interstellar

سه شنبه ظهر، خلوت ترین زمان کاری سینما و بزرگترین سالن همچنان پر از تماشاگری که از هفته ی پیش بلیت روز اکران جدیدترین فیلم کریستوفر نولان را رزرو کرده بودند. نکته ای که حتی قبل از دیدن فیلم مرا تحت تاثیر قرار داد. وقتی کارگردانی باشید که فیلمتان در سیانس چهار ظهر سه شنبه درست وسط ساعت کاری چهارصد بیننده را فقط برای اولین سیانس به سینما بکشاند، یعنی اینکه علاوه بر روند درست تبلیغاتی فیلم، از نام قدرتمندی نیز برخوردار هستید. این فیلم بهانه ی خوبی بود تا نشان دهد فروش فیلم های نولان صرفا به خاطر محبوبیت یک آیکون مدرن مثل بتمن نیست، بلکه به سبک درگیرکننده و منحصربه فرد فیلمهایش است.

Interstellar قطعا یکی از پیچیده ترین فیلم های کارنامه ی نولان بود. مخلوطی از شاهکارهای قبلی این کارگردان بزرگ به انضمام به تصویر کشیدن علم و نه صرفا قوه ی تخیل، این فیلم رو تبدیل به یکی از جدی ترین فیلم های علمی (و تا حد کمی تخیلی!) در طول تاریخ سینما کرده است.

کلیت داستان به این شکل است : فیلم در آینده ی نه چندان دوری رخ میدهد که طوفان های شدید خاک باعث قحطی غذا شده و در نتیجه اکثریت مردم زمین به شغل کشاورزی روی آورده اند. در این بین، کوپر (متیو مک کانهی) که خلبان شاتل های فضایی ناسا بوده و هم اکنون کشاورز شده به طور اتفاقی با افرادی برخورد میکند که هدفشان، نجات نسل بشر از طریق پیدا کردن سیاره ی دیگری می باشد که حیات در آنجا ادامه پیدا کند.برای خواندن نقد به ادامه مطلب مراجعه کنید ......