توضيحات : 

نسخه‌ی دوم انتقام‌جویان، با این که در گیشه‌ها غوغایی دوباره به پا کرد اما فروشی کمتر از نسخه‌ی اول خود را تجربه نمود. این‌بار در گیشه به سراغ این ساخته‌ی تازه‌ی مارول می‌رویم و ارزش کلی این اثر را مورد سنجش قرار می‌دهیم.

اکران نسخه‌ی اول انتقام‌جویان در سال ۲۰۱۲ یک فروش انفجاری بود که به همگان ثابت کرد مسیری که مارول در دنیای سینما پیش گرفته، حداقل از نظر تجاری به شدت موفق است. حالا در سال ۲۰۱۵ پس از چند فیلم سینمایی دیگر، مارول یک بار دیگر برای درهم شکستن گیشه‌ها با نسخه‌ی دوم انتقام‌جویان از راه رسید و برای خودش سودی خارق‌العاده را رقم زد.

برای خواندن نقد به ادامه مطلب مراجعه کنيد ......

شاید به عقیده‌ی بسیاری فروش کمتر این نسخه از فیلم نسبت به شماره‌ی اول آن، نشان از ضعف «عصر آلترون» دارد اما حقیقتش را بخواهید این عقیده به طور کامل غلط است. به عقیده‌ی بنده، فروش نسخه‌ی اول فیلم به این سبب تا این حد بیشتر از نسخه‌ی دوم بوده است که عنصری به نام «تازگی بی چون و چرا» را یدک می‌کشیده و این چیزی است که عصر آلترون آن را ندارد. انتقام‌جویان ۱ در زمانی اکران شد که فیلمی ابرقهرمانی با این چاشنی تند و تیز جمع‌آوری قهرمانان را تا آن روز ندیده بودیم اما نسخه‌ی دوم دیگر این شدت از تازگی را برای مخاطبان عام نداشته و ندارد. برای قضاوت درست با حذف تمام فرضیات قبلی و بدون داشتن هیچ سوءظن بی‌دلیل نسبت به فیلم به سراغ آن می‌رویم و آن‌چه که عصر آلترون حقیقتا است را برایتان بازگو می‌کنیم. امتیاز متاکریتیک این فیلم ۶۶ است و این موضوع نشان می‌دهد که فیلم در حوزه‌ی نمره‌ی دریافتی از منتقدان پسرفت خاصی نداشته است.( امتیاز متاکریتیک نسخه‌ی اول انتقام‌جویان ۶۹ بوده است)

نظر منتقدان خارجی

تاد مک‌کارتی، منتقد هالیوود ریپورتر که به اثر نمره‌ی شش از ده را اعطا کرده در رابطه با آن می‌گوید: «جاس ودون سعی داشته تا موفقیت‌های «انتقام‌جویان» در سال ۲۰۱۲ را با فیلمی جدید تکرار کند، فیلمی که تمامی ابرقهرمان‌های مارول را دور هم جمع می‌کند تا باقی‌مانده‌ی تشکیلات «هیدرا» را نابود کنند. فیلم که می‌خواسته چیزهای جدیدی هم نسبت به نسخه‌ی قبل داشته باشد، به وجود بعضی شخصیت‌ها بعد سومی هم اضافه می‌کند اما این کار و برخی کارهای دیگرش، نتیجه‌ی عکس داشته و از ارزش اثر می‌کاهد».

هلن هادرا در مجله‌ی امپایر که به فیلم نمره‌ی ۸ داده می‌نویسد: «فیلم در وهله‌ی اول تاریک‌تر و بزرگ‌تر از نسخه‌ی اول است و شادی کمتری در بندبندش دیده‌ می‌شود اما در پایان بیشتر با مزاق بینندگان سینما سازگار است. کارگردان آن‌قدر خوب از بازیگرانش بازی گرفته که هر جایی از فیلم را که نگاه کنی، از نقش‌آفرینی بازیگران راضی می‌شوی. عصر آلترون به اندازه‌ای که می‌خواهیم بزرگی بی‌پایان ابرقهرمانی ندارد اما هنوز هم خوب و قابل قبول است».

یادداشت

اصل اولی که در همه‌ی فیلم‌هایی که از مارول استودیو می‌بینیم رعایت می‌شود، چیزی نیست جز سرگرم بودن این آثار! بدون شک مخاطبی که به دنبال فیلم‌های مارول است، در وهله‌ی اول می‌خواهد دو ساعتی را با ابرقهرمانان خفن و دوست‌داشتنی مارول بگذراند و به خاطر کیفیت بالای فیلم‌های مارول در سبک خودش همیشه به خواسته‌ی خویش هم می‌رسد. بیننده‌ی این فیلم، هدفش از مشاهده را می‌شناسد و به دنبال عناصر دیوانه‌وار داستانی یا معنای فلسفی خاصی نمی‌گردد و به همین دلیل است که مارول استودیو، بیشتر حواسش را جمع حفظ همین ویژگی‌های پر طرفدار می‌کند و خیلی به چیزهای دیگر نمی‌پردازد اما این اواخر ماجرا کمی فرق کرده است. این روزها، در بازار نسبتا شلوغ فیلم‌های اکشن بلاک‌باستری، دیگر این عناصر به تنهایی جواب نمی‌دهند و اغلب آثار برای موفقیت نیازمند چیزهایی تازه و متفاوت هستند. برخی آثار مارول مانند «نگهبانان کهکشان» با پردازش دنیای بسیار فان و پر از شوخی خود این خلا را پر می‌کند و بخش دیگری از آثار چون «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان»  با داستان‌پردازی بسیار عالی( که اصلا انتظارشان را در چنین فیلم‌هایی نمی‌کشیدیم!) دستی بر سر و صورت اکشن پر رنگ و لعابشان می‌کشند. وقتی به تماشای انتقام‌جویان ۲ نشستم انتظار یکی از این دو ویژگی‌ را داشتم، زیرا احساس می‌کردم فیلم باید پیشرفتی خارق‌العاده نسبت به نسخه‌ی اول خود داشته باشد و فکر می‌کردم مارول که آن دو روش را خوب یاد گرفته، حتما از یکی از آن‌ها در این فیلم استفاده می‌کند اما برخلاف انتظارم، نسخه‌ی دوم انتقام‌جویان داستانی ساده‌تر نسبت به بسیاری از آثار دیگر مارول و حتی شماره‌ی قبلی خودش داشت و در بند بند دقایقش هیچ رنگی از آن شوخی‌ها و فان‌بازی‌های جذب‌کننده‌ی نگهبانان کهکشان هم به چشمم نخورد!

مثل هر شخص دیگر وقتی به تماشای این فیلم نشستم، داستان ساده و در حد «ما افتضاح به بار آوردیم، دنیا داره نابود می‌شه. باید برای شکست دشمن متحد شیم» آن برایم مثل زنگ خطری ناگهانی جلوه کرد. یک ساعت که از فیلم گذشته بود، مطمئن شدم این نسخه اصلا جذبم نمی‌کند و مارول در این فیلم دارد ضربه‌هایش را فقط از  پرداختن به اکشن می‌خورد. ماجرا ادامه داشت تا این که فیلم به پایان رسید و با اطمینان گفتم، چه‌قدر باحال بود! آری، حقیقتش را بخواهید انتقام‌جویان ۲ بدون بهره‌گیری از فنون افزاینده‌ی ارزش حاضر در آثار سینمایی، با چنان دیوانگی و خشمی جنگ را بین انتقام‌جویان و دشمنانشان راه می‌اندازد که مثل و مانندش را کمتر در فیلم‌های اخیر سینما دیده‌ایم. بدون توجه به داستان‌سرایی فراتر از چند خط، مارول تمام کهن‌الگوهایش را به زیبایی کنار هم چیده تا در پایان بازهم چیزی نشانمان دهد که از دو ساعتی که صرف دیدنش می‌کنیم لذت ببریم. مارول، پس از گذشت این مدت طولانی، تقریبا بدون هیچ فرقی نسبت به قبل فقط ساختار محکم اسکلت‌ فیلم‌های ابرقهرمانی‌اش را در جاهایی که احساس کند نیاز است تکان می‌دهد و هنوز هم اگر لازم نباشد، به انداختن یک فیلم پر از اکشن‌های بزن‌بهادری بر روی پرده‌ی نقره‌ای اکتفا می‌کند. نقطه‌ی هنر و ارزشمند شدن کار این کمپانی فیلم‌ساز، آن‌جایی است که در سینمایی که هیچ‌کس نمی‌تواند فقط با اکشن مخاطبش را راضی کند، این کار را با نهایت قدرت انجام می‌دهد. سازندگان انتقام‌جویان: عصر آلترون، ابرقهرمانانشان، دلیل خوب بودن فیلم‌هایشان و از همه مهم‌تر مخاطبانشان را به بهترین حالت ممکن می‌شناسند و به همین دلیل است که تقریبا هیچ جایی از نفس نمی‌افتند.