.png)
لطفا صبر کنید ...
946078.png)
یکی از ترسناکترین تئوری های حال حاضر، تشکیل دنیاییست که در هیچ جا به جز درون ذهن خود آدم شکل نداشته باشد. بعنوان مثال شاید شما هر روز صبحانه ی خودتان رو با نان سنگک، پنیر و چای میل کرده، سپس به سر کار رفته و سرانجام بعد از ظهر به خانه برگشته و عصری دلپذیر با خانواده یا دوستان خود سپری کنید ولی در اصل، تمامی این دنیا، با تمامی جزئیات و خوشی ها و ناراحتی ها، درگیری ها و پیروزی ها و شکست هایش همه و همه تنها ساخته ی ذهن پیچیده ی ماست. و اگر این دنیای به ظاهر معمولی ساخته ی ذهن ما باشد، بدن واقعی ما – در صورت وجود یک جسم فیزیکی – کجا قرار دارد؟ یک تیمارستان مخصوص بیماری های روانی، جایی که 24 ساعت روز به تختی بسته شده و با سرم مواد غذایی به بدن تزریق میشود؟ یا آیا ما دچار آنچنان شوک شدیدی در دنیای واقعی شدیم که زندگی و امید واقعی را به کل رها کرده و در ذهن خود دنیای ایده ال مان را ایجاد کردیم؟
برای خواندن نقد به ادامه مطلب مراجعه کنید ......
اثبات این تئوری و جواب این سوال ها شاید هیچگاه ممکن نباشد اما قطعا چه در دنیای ساختگی ذهنمان چه در دنیای واقعی، فیلمی به نام "ماشینیست" وجود دارد که علاوه بر مطرح کردن این تئوری، نزدیک به دو ساعت ما را میخکوب دنیای بدون مرزش خواهد کرد.
فیلمی که هیچکاک هرگز نساخت... شاید این بهترین توصیف برای این اثر شاخص سینمای مدرنی باشد که متاسفانه هیچگاه در حد و اندازه های خود با تشویق و استقبال رو به رو نشد. فیلمی که در تمام مدت زمانش بیننده را در تعلیقی آزاردهنده قرار داده، دنیایی آنچنان سیاه و تاریک به نمایش کشیده و در نهایت قضاوت منصفانه از شخصیت اصلی داستان را به بیننده واگذار می کند.
در شهر دودزده ای بدون نام، ساختمان های زشت شق و رقی وجود دارند که همچون میخ بر زمین کوبیده شده و گویی به جای بتون و سیمان با غم و افسردگی ساخته شده اند. در یکی از این ساختمان ها مردی زندگی می کند با سی کیلوگرم کمبود وزن، که در یک کارخانه‌ی مکانیکی صبح های خود را به شب رسانده تا به فرودگاه خارج از شهر رفته و اندک زمانی را با پیشخدمت زیباروی کافی شاپ آنجا بگذارند چرا که شب و روز دیگر برای کسی که بیش از یک سال به چشم هایش خواب ندیده وجود خارجی ندارد.
ماشینیست دو هدف را دنبال می کند. هدف اول انتقاد از جامعه ی ماشینی، بی احساس و سردرگم کننده ی ماست. جامعه ای که نه تنها در پشت هزاران دستگاه و دود و بخار بلکه از جانب خود مردمانش در حال از دست دادن هویت خود بوده.
اما هدف دوم که اکثریت تمرکز فیلم بر روی آن می باشد، مطرح کردن این جمله است. "جهنم ما در همین دنیا خواهد بود، نه در دنیای محتمل دیگری." جهنمی که برای شخص اول فیلم، به معنی یک سال بدون خواب است. حتی گویی آن زمان هایی که خواب در آستانه ی ورود به چشمانش است، اتفاقی در دنیای خارج وی را از این کار منع می کند. نفرینی به نظر ابدی، وزنه ای سنگین که گویی بدون هیچ دلیلی بر روی وجدان وی قرار گرفته است.
اما این تمام جهنم "ترور رزنیک" نیست. وسواس کشنده ی وی برای حفظ نظافت دستشویی اش نیز از گویی از جمله مشکلات روزمره اش است. وسواسی که هیچ اتمامی ندارد، گویی هدف "ترور رزنیک" صرفا تمیز کردن کف زمین نبوده، بلکه تلاشی واهی برای تمیز کردن گذشته ای منفی می باشد. گذشته ای که در آن وی خطایی وحشتناک اما فراموش شده مرتکب شده است.
"ترور رزنیک" در اصل نماد گروهی از انسان ها می باشد. انسان هایی که پایه های زندگیشان توسط بار به شدت سنگین وجدانشان به لرزه در آمده و تا آستانه ی فروپاشی می رود. انسان هایی که به دنبال عشق و محبت اطرافیانشان هستند اما شاید لیاقتش را ندارند. انسان هایی که در چرخه ی بی پایان روزمرگی ها محکوم به گذراندن روزهایشان و سپس مرگی بی سر و صدا و در انتها فراموش شدن از خاطر اندک انسان های اطرافشان می باشند.
اما "ترور رزنیک" به دنبال این زندگی نیست. فیلم با حالتی بسیار زیرکانه دنیای بدون مرزی ساخته که شباهت های بیش از اندازه ای با دنیاهای دیوید لینچ بزرگ دارد. دنیاهایی که شخصیت هایش هویت های دوگانه یا بعضا چندگانه دارند و مردم مغموم و زندگی ها پر از غم هستند اما همچنان روزنه ی امیدی برای نقش اول داستان باقی مانده است.
"ترور رزنیک" نیز سرانجام پس از یک سری اتفاقات گناه نابخشودنی ای که مرتکب شده را دوباره به خاطر می آورد. سپس این سوال مطرح میشود که آیا "رزنیک" از عمد این اتفاق را فراموش کرده یا صرفا به دلیل شدت شوک وارده، سانحه را فراموش کرده و دنیای خیالی و نسبتا ایده آلی را در اطراف خود ساخته است. سوالی که جوابش کاملا بر عهده ی خود مخاطب قرار میگیرد.
اما هدف جامع و نهایی فیلم، نشان دادن تصمیم نهایی "رزنیک" می باشد. قاتلی که شاید سرانجام توانست حفره های خالی و ترسناک گذشته ی فراموش شده اش را پر کرده و متوجه شود که زندگی شاد یک خانواده را به طور کامل منهدم کرده است. و حال در مقابل تصمیمی نهایی قرار میگیرد. فرار از کشور، یا تحویل خود به پلیس. لحظه ای که در نهایت "ترور" برای اولین بار در سرتاسر فیلم راه راست را انتخاب کرده، و خود را تحویل پلیس می دهد. و البته در نهایت می تواند با وجدانی راحت بعد از یک سال لذت خواب را بچشد.
"ماشینیست" از آن دسته فیلم هاییست که مخاطبین خاص خود را به شدت جذب کرده و برای سایرین فیلمی صرفا شگفت انگیز از لحاظ فیزیک بدنی کریستین بیل محسوب خواهد شد. فیلمی که تلفیقی از هنر استاد بزرگ تعلیق سینما، آلفرد هیچکاک و دنیاهای مبهم، مشوش کننده و بدون مرز دیوید لینچ بوده و در عین پیچیدگی، جوابی ساده در دل خود دارد...
"جهنم و بهشت در ذهن ما هستند، نه در پس آسمان ها"
منتقد : هوایزآرین
منبع : سایت تاینی موویز
کارگردان : Brad Anderson
بازیگران : Christian Bale, Jennifer Jason Leigh
وارد شوید
عضويت سريع
